Kilimy. Wzmianki o kilimach można znaleźć już w starych kronikach i latopisach. Pojawiają się także w folklorze ludowym, zwłaszcza w pieśniach i kolędach. Na tych ludowych tkaninach tkanych w domowym obejściu można spotkać motywy geometryczne, roślinne, zwierzęce i antropomorficzne. Te pierwsze uważane są najczęściej za najstarsze. Według niektórych badaczy figury mają być symbolicznym systemem przedstawiającym wyobrażenia ludzi o świecie. Wiele elementów geometrycznych można odnaleźć na kilimach pochodzących z Huculszczyzny, na której jeszcze do niedawna funkcjonował zakaz jakichkolwiek modyfikacji w tradycyjnych ornamentach. Wśród najpopularniejszych geometrycznych przedstawień odnaleźć można romby, kwadraty, trójkąty, swastyki, pawuki (pająki), rozety, swarogi (?). Owe symbole miały przedstawić wieczność czy nieskończoność. Na kilimach z obszaru historycznej Mołdowy dominują zaś bogate motywy różnobarwnych kwiatów, nierzadko przedstawianych na czarnym tle.

Kilimy produkowano w zaciszu domowym. Do ich produkcji potrzebowano warsztatu tkackiego, który współcześnie co raz trudniej spotkać poza muzealnymi ekspozycjami, i surowca, którym była wełna. Dostęp do tej ostatniej był na obszarach karpackich powszechny. Wełnę barwiono naturalnymi barwnikami pozyskiwanymi z rośli - mieszanki traw, kory drzew . Kolor utrwalano serwatką, kwasem z ogórków lub kapusty. Kilimy obecne były nie tylko w przestrzeni wiejskiej, ale pojawiały się także na szlacheckich czy magnackich dworach zarówno na obszarach dawnej Rzeczpospolitej jak i Mołdowy, Transylwanii czy Królestwa Węgier. Z czasem w XVIII i XIX w. produkcją kilimów zaczęła wychodzić z ludowych chat